Në 15 vitet para luftës së gjatë civile të 1975-ës, kaluan sundimtarët, miliarderët dhe protagonistët me famë ndërkombëtare. Brigitte Bardot, Omar Sharif, Marlon Brando, Liz Taylor, Richard Burton, për të përmendur disa yje të filmit që e donin këtë hotel, ku qëndruan gjithashtu Mbreti Husein i Jordanisë dhe Shahu i Persisë
Nëse do të kishte një simbol të Bejrutit në vitet 1970, asaj parajse paqeje, mirëqenieje, begatie, bukurie dhe argëtimi që i kishte dhënë reputacionin e “Monte Carlos Arab” dhe “Parisi i Lindjes së Mesme”, ndoshta ky simbol do të ishte Saint-George: hoteli 90-vjeçar dhe në stil modernist me pamje nga gjiri me të njëjtin emër ku rrjedh lumi Bejrut dhe ku, sipas legjendës, Shën Gjergji vrau dragoin dhe më pas lau duart në ujë, e për këtë arsye kishte fuqi të mrekullueshme. Prej aty, në 15 vitet para luftës së gjatë civile të 1975-ës, kaluan sundimtarët, miliarderët dhe protagonistët me famë ndërkombëtare. Brigitte Bardot, Omar Sharif, Marlon Brando, Liz Taylor, Richard Burton, për të përmendur disa yje të filmit që e donin këtë hotel, ku qëndruan gjithashtu Mbreti Husein i Jordanisë dhe Shahu i Persisë.
Dhe kush e di, ndoshta ata mund të kenë hasur në ndonjë spiun të Luftës së Ftohtë, apo ndokënd që i ikte ligjit, në kërkim të diskrecionit. Mysafir i hotelit, thuhet, ishte edhe një farë Osama bin Laden shumë i ri, i cili përpara se të luftonte sovjetikët në Afganistan së bashku me muxhahedinët dhe të studionte sulmet mbi Kullat Binjake me Al-Kaedën, shijoi jetën e bukur libaneze, falë pasurisë së konsiderueshme të babait Muhamed.
Një vizitor i rregullt i Saint-George dhe jetës së natës së kryeqytetit, ishte financieri Felice Riva, i njohur si Felicino dhe në atë kohë shumë më i famshëm se Marcello Dell’Utri, i cili jo shumë larg nga këtu dhe shumë vite më vonë kaloi një periudhë të shkurtër arratie, e cila përfundoi me arrestimin nga inteligjenca libaneze në InterContinental Phenicia, një hotel me pesë yje me pamje nga porti turistik. Në këtë kuptim, Felicino ia doli më mirë: djali i sipërmarrësit Giulio Riva dhe jetim në moshën 25-vjeçare, ai trashëgoi fabrikën e pambukut Vallesusa, 30 fabrika dhe 18 mijë punonjës, duke arritur gjithashtu të përmbushë ëndrrën e tij për t’u bërë president i Milanit. Por kur, si protagonist i jet setit dhe lajmeve sociale, e gjeti veten përgjegjës për çarjen që pësoi grupi i tij i biznesit, iu desh të shpikte një jetë të dytë dhe të largohej në Bejrut, duke u kthyer në Itali në 1982.
Ishte viti i masakrës së Sabra Shatilas, kur falangistët, për t’u hakmarrë për vrasjen e presidentit Bashir Gemayel, masakruan një numër civilësh që nuk u saktësua kurrë, kryesisht palestinezë dhe shiitë libanezë, në dy kampet e refugjatëve pranë Bejrutit. Në atë moment, epoka e artë e Saint-George, ashtu si ajo e vendit të kedrave, kishte kaluar prej kohësh.
Megjithatë në vitin 1963 Libani ishte vendi i katërt më i begatë në botë pas Zvicrës, Gjermanisë Perëndimore dhe SHBA-së, lira kombëtare ishte një nga monedhat më të forta, me një kurs këmbimi 3 me 1 në krahasim me dollarin amerikan, kishte Bursë, e para kjo në botën arabe. Bejruti, me 55 hotelet e tij të kategorisë së parë dhe të dytë dhe më shumë se 1400 restorante dhe kafene, ishte një kryeqytet modern, kozmopolit dhe i kulturuar. Qendër universitare në Lindjen e Mesme me katër universitete, shumë qendra kombëtare kulturore, teatro: në radhë të parë ajo e vëllezërve Rahabani, Mansour dhe Assi me gruan e tij Fayrouz, këngëtarja më e madh libaneze e të gjitha kohërave. Në vitet ’80, kënga e saj Li Beirut (“Për Beirutin”) ishte bërë himni prekës i dashurisë libaneze për kryeqytetin e tyre.
Kur shpërthimi në port e gjunjëzoi atë katër vjet më parë, ajo ishte një simbol i asaj dhimbjeje. Sot në rrugët e qytetit të frikësuar dhe të lodhur është koha ta dëgjojmë përsëri
